Wereldcrisis: Een winnaar en veel verliezers

De wereld draait door. Zeker in de financiële wereld lijkt dat het geval te zijn. De globale economische crisis is niet uit het dagelijkse nieuws weg te slaan. Beurzen die instorten, banken die nationalisering nodig hebben, crisisraden van Europa en een Amerikaanse presidentskandidaat die er zijn voordeel uit haalt.

Het begon allemaal in de Verenigde Staten. De economie draait daar al een tijdje vierkant en dat blijkt uit tal van situaties en gebeurtenissen. Zo bezorgen de oorlogen tegen het terrorisme de Amerikaanse belastingbetaler nog steeds meer angst voor hun loon dan voor de terroristische aanvallen zelf. Ook de werkloosheid swingt de pan uit.; In amper 2 maanden verloren ca. 141.000 Amerikanen hun baan. Ook de dollar is al een hele tijd op zijn laagste waarde. We schrijven echter nauwelijks 2 maanden geleden dat aftredend president George Bush een echt drastisch economisch plan voorlegde aan de Senaat. Het plan werd aanvankelijk weggestemd maar de vraag blijft waarom de Amerikaanse regering pas dan met een plan op de proppen kwam om de crisis tegen te gaan. Economische experts waarschuwden al langer voor een crisis. Pas wanneer een aantal American Citizens hun huis aan het verliezen waren, Wall Street alarm sloeg en de banken kopje onder dreigden te gaan, schrok men wakker.

Ook de Europese economie bleek kwetsbaar. IJsland staat zelf op de rand van het bankroet. De aandeelhouders zagen de bui misschien wel al langer hangen maar zo’n globale crisis bleek ook voor hen onverwacht. ‘De ergste crisis sinds de jaren 30’ was overal te horen. De angst voor recessie is er nog reëel.
Fortis en Dexia bleken dan weer de grootste Belgische probleemkinderen. Zelf Jean-Luc Dehaene meldde zich op het front. Opmerkelijk, bij de zaak Fortis was Dehaene nog nergens te bespeuren. wanneer Dexia negatief in de actualiteit verscheen echter, beslistte Dehaene zijn clubkleuren te willen beschermen. In België lijkt de crisis nu ondertussen tijdelijk bedwongen door de ingrepen van de regering, Europa echter ging, voorlopig nog steeds vruchteloos, op zoek naar een algemeen reddingsplan. De eenheid was echter opnieuw ver zoek.
-----------------------------------------------------
Werd er dan niemand beter van de economische crisis? De spaarders, de banken, de regeringen, de beurzen, … zagen allemaal het einde van de lijdensweg niet.
Barack Obama daarentegen lijkt misschien wel 1 van de ‘winnaars’. Daar waar voor het volledig instorten van de aandelen John McCain nog een echte concurrent leek te zijn in de peilingen, plukt Obama nu nog steeds de voordelen uit het falen van de Republikeinse regering. McCain mag dan wel letterlijk tegen Obama zeggen dat hij niet Bush is, de publieke opinie zoekt de oorzaak van de crisis bij de partij waar hij onlosmakelijk aan verbonden is.

Het is uiteraard niet alleen de economie die Obama naar het presidentschap lijkt te stuwen. Obama toonde tijdens de Democratische voorverkiezingen bij momenten nog wat arrogantie en incompetentie. In het duel met McCain echter gaf Obama een waardige, bijna presidentiële indruk. Dat beeld werd bevestigd tijdens de debatten tussen de twee kandidaten. Een in het laatste debat zeer agressieve McCain kon zijn opponent nooit doen wankelen. Obama reageerde rustig maar gedecideerd op alle vragen en aantijgingen. Hij straalde zelfverzekerdheid uit en ook inhoudelijk bleek Obama niet de onervaren kandidaat die McCain zo graag wilde afschilderen. McCain mag dan wel meer ervaring hebben, de vloeiende stijl van Obama slaat beter aan dan de pizzicato van de veteraan. McCain lijkt dan ook een oudere versie van Bush, hoe hard hij ook ontkent. Na de debatten tussen de twee kandidaten leek Amerika dan ook voor Barack Obama te kiezen. Daar lijken zelf Sarah Palin en de ondertussen beroemde Joe The Plumber weinig aan te kunnen veranderen. Integendeel, als ook Republikeinen als Colin Powell Barack Obama ’s kant van de verandering kozen bleek McCain steeds verder van het presidentschap van een land in crisis af te staan.

In de laatste rechte lijn naar 5 november groeide de voorsprong van Obama alleen maar. In die mate dat McCain zelf een aantal traditioneel Republikeinse bolwerken uit handen zal moeten geven. Voor alle waarnemers lijkt het dan ook zeker dat Barack Obama de eerste zwarte president van de Verenigde Staten van Amerika wordt. De Democraten hebben in het verleden echter vaker bewezen dat ze in staat zijn gewonnen veldslagen toch nog te verliezen.
“The Democrats are used to snatching Snatch Defeat from the Jaws of Victory” dixit Obama zelf. Als de Democraten er echter in slagen om deze overwinning nog uit handen te geven, dan zou de grootste verrassing van de 21ste eeuw nu reeds een feit zijn.

Long time No see

Het is al even geleden sinds deze blog een nieuw artikel zag. Sinds het laatste artikel ‘the Boss is back’ is er veel gebeurd op deze aardbol. Niet alleen heeft Armstrong wel degelijk voor Astana en de Giro gekozen, we zagen ook meer wereldschokkende dingen. Uiteraard waren er de economische crisis, de Amerikaanse verkiezingen, Congo en de Belgische regering maar ook NSV, CERA, WWF, SP.a en BHV.
Binnenkort blikken we dan ook terug op een aantal opvallende actuele zaken die het nieuws haalden de voorbije maand. Waarbij we met veel plezier voorbijgaan aan het ontslag van Goedele Liekens, Veronique De Cock als Bond-Girl en Ignace Crombé in het algemeen.