Dear Mr. President

5 november 2008, Barack Obama is tot nieuwe president van Amerika gekozen. U juicht? Wacht u nog even aub! Want de eerste zwarte president mag zijn intrek nog niet nemen in het Witte Huis. Erger nog, tot 20 januari zit ene George W. Bush Junior er nog steeds. Bush heeft in zijn 8 jaar aan het hoofd van de wereldmacht –militair dan toch- niet direct een ‘normaal’ presidentschap achter de rug maar wereldschokkende beslissingen kan Bush nu niet meer nemen. Ach, juicht u misschien toch maar voorzichtig; De president heeft het tenslotte te druk met afscheidsspeeches, rondleidingen in het Witte Huis en het ontwijken van schoenen!

Het begon allemaal bij de Amerikaanse verkiezingen in 2000. Al Gore –de latere Mr. Greenhouse himself- werd nipt verslagen in één van de meest gecontesteerde verkiezingen ooit. De pers liet echter de winnaar uitroepen nog voor de stemmen officieel geteld waren en Bush kon zijn grijns van vreugde bovenhalen. President Bush zou een schijnbaar ‘normaal’ presidentschap tegemoet gaan ware het niet dat een aantal terroristen, popidolen en Wall Street er anders over beslisten.

De terroristen kent u ondertussen, sommige al wat beter dan andere. In ieder geval moest Bush na 9/11 door die terroristen reageren op een kordate manier. En kordaat was hij! Zijn antwoord was niet alleen logischerwijs de FBI, CIA  en alle andere ‘secret services’ uit te doen rukken, maar hij besloot ook nog eens de hele ‘American Army’ naar de plaats delict te zenden. Afghanistan en later Irak werden versmacht door de Amerikanen en hun bondgenoten. Afghanistan werd ‘bezocht’ om het te zuiveren van T&T; Terroristen en Taliban, Irak voor tja… de bevordering van Q8, Shell, Texaco en de Amerikaanse economie. 

Of gelooft u nog de fantasie over kernwapens die Bush en Blair u krachtig vertelden? Ja? Echt? Stelt u zich dan de volgende vraag eens; Zijn 150.000 Amerikaanse soldaten zo blind dat ze nog steeds geen enkel kernwapen hebben gevonden? Hmm, ‘okay’ je weet maar nooit; Misschien duiken ze ooit nog wel op, liefst in de juiste handen. Ondertussen wachten we nog steeds op het bestofte document met onvervalste bewijzen van wapens dat ergens op het bureau van Downing Street zou liggen.

Tegelijk met de geloofwaardigheid van Bush dook uiteraard ook zijn populariteit naar een dieptepunt. De Amerikaanse dollar volgde trouw zijn opperbevelhebber en de Amerikaanse en wereldwijde economie ‘crashte’;  De aandelen van Q8, Shell, Texaco en vele anderen volg(d)en terwijl de olieprijzen de pan uitswingen.

Niet de Democraten reageerden het hevigst op de regering Bush, maar wel de Singer/Songwriters lieten van zich horen. De concurrentie van militante groeperingen in het maken van videoclips werd blijkbaar te zwaar om stil te blijven zitten. Al Jazeera zond zoveel ‘clips’ de ether in dat TMF en MTV als het ware wel moesten reageren. De liedjes tegen het beleid en de oorlogen van Bush werden beroemd door hun boodschap. Pink ('Dear Mr. President'), Greenday en U2 ('The Saints Are Coming'), Pennywise ('God Save The USA'), Sum 41 ('Morron'), The Offspring ('Baghdad'), Eminem ('Mosh'), … De voorbeelden van artiesten uit alle genres –de 1 al wat kwaliteitvoller dan de andere-  met songs en bijbehorende videoclips zijn talrijk.

De teksten van de liedjes zijn vaak hard maar origineel. Mijn persoonlijke favoriet komt uit The Bush Boys door The Mammals: “You won't believe what the Bush boys bought. Hush little baby, don't you cry. Daddy's gonna buy you an alibi." Ongetwijfeld stond het op de iPod van de dochters van Bush. Want een beetje rebels zijn kan geen kwaad, ook al is je vader nog voor even de president van Thé United States of America.